KOCUR odc. 48. Przewodnik i stado

– Jak ona się w to wbiła? – pomyślał patrząc na Norkę wyginającą cielsko obciśnięte błyszczącym lateksem.

 Napięty jak struna zbierał siły i czekał na odpowiedni moment.

- Teraz – mruknął - i wyrwał wtyczkę zasilania prądu. Zapadła ciemność. Zdezorientowana orkiestra przestała grać, no może nie cała... Lisica, od urodzenia głucha na jedno ucho, waliła w bęben bez opamiętania... ale po chwili i ona czując się nieswojo zastygła w bezruchu...

- Prosimy o chwilę cierpliwości, prawdopodobnie mamy problem z prądem! - uspokajał Gawron. Był szefem orkiestry i dyrygentem, ale na elektryce się znał jak mało kto.
Przezornie zawsze nosił przy sobie latarkę, bo – jak twierdził - nigdy nie wiadomo, co się może artyście przytrafić. Miewał czasem wymagającą publiczność i latarka kilka razy uratowała mu życie...

Podświetlając sobie drogę, zbliżył się do wielkiego agregatu z wymalowaną trupią czaszką kota.

- No tak – pokiwał głową - tak jak sądziłem. Nie ma prądu, bo ktoś odłączył zasilanie. Przesadnym gestem wsadził wtyczkę do gniazdka i w tej samej chwili z podwieszonego nad sceną reflektora buchnął gęsty snop światła. Oczom wszystkich ukazał się Kocur. Z nastroszonym i podświetlonym futrem stał pośrodku sceny i wydawał się dwa razy większy.
Chrząknął do mikrofonu. Rozdzierający, straszliwy ryk przeszył las.

- Świat jest zły! – przemówił. Świat jest zły i niesprawiedliwy… ale, czy to znaczy, że mamy się na to godzić?

- Ja się nie godzę – wyrwało się Myszy.

- Bardzo dobrze! – pochwalił ją Wyliniały. Tylko… jak odróżnić dobro od zła? Jak poznać, kto jest dobry, a kto zły? Kto fałszywy, a kto szczery? Kto zdrajcą, a kto przyjacielem? Jak zniszczyć zło, gdy kłamstwo przebrane za prawdę pleni się i bezwstydnie mnoży jak przysłowiowe - szukał słowa – bąble w mydlinie – poczuł ulgę, że nikogo nie uraził.

- Ktoś kiedyś powiedział, że to, co jest prawdą dziś, okazuje się fałszem jutro.

A ja wam powiem, że jeśli tak jest, to tylko dlatego, że ktoś kurwa na to pozwala. Nazywają to historią, bawią się w odkrywców i się cieszą, że, to, co dziś jest fałszem, okazuje się prawdą jutro, a pojutrze znowu ogłaszają to fałszem… i tak do usr… w nieskończoność. Dlatego, nie możemy czekać. Dla nas dzisiaj jest dziś i dzisiaj jest jutro, a nawet pojutrze.

Od teraz, nie będzie się prawda przepoczwarzać i mnożyć. Złapiemy ją, ściśniemy za gardło i zostanie z nami.

Uniósł łapę do góry, powoli rozczapierzył pazury, po czym szybko je schował.

- Zrozumieliście? Mam łapy i mam pazury… i właśnie w taki sposób złapię prawdę, kiedy się do niej zbliżę... Złapię i już nie puszczę! Wy zresztą, też macie…pazurki.

- O przepraszam, ja mam szpony – z dumą sprostował Gawron.

- Cicho bądź! – ofuknęła go Mysz. Złościło ją to jego natrętne wtrącanie się we wszystko i ciągłe gadanie o sobie. Nikt inny, tylko ona właśnie, pod siedzeniem gawroniego krzesła napisała drukowanymi literami DYRYGENT SRYGENT. Denerwowało ją, że w czasie prób rządził się i jak jakiś nienormalny wymachiwał batutą … Wielki dyrygent… też coś.

- I bez kurwa dwóch zdań… to, co jest prawdą dzisiaj, zostanie prawdą na zawsze - ciągnął Kocur. No ale to się samo nie zrobi. Nie wystarczy mieć pazurki i być w stadzie. Do tego potrzebne są ostre pazury i przewodnik. Przebiegły i sprawiedliwy. Przezorny i samodzielny. Przewidujący i sprytny. Prawdziwy i stanowczy. Ja i wy… Przewodnik i stado!
Spojrzał na Wiewiórkę i kilka razy pociągnął się za prawe ucho. Na ten znak czekała. Chwyciła za wieko od skrzyni. Wiedziała co musi zrobić …